ΕΙΡΗΝΟΔΙΚΕΙΟ ΙΛΙΟΥ

ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΚΩΝ ΔIlΑΦΟΡΩΝ

ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ , 386 /2016

ΤΟ ΕΙΡΗΝΟΔΚΕΙΟ ΙΛΙΟΥ

ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τον Ειρηνοδίκη Χρήστο Καραγιαννίδη, με την παρουσία της δικαστικής Γραμματέα Κωνσταντίνας Χιονάτου. ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στο ακροατήριο του στο ‘Ιλιον στις 10-10-2016, για να δικάσει την παρακάτω υπόθεση μεταξύ: Της ανακόπτουσας: …………………. του ………….., κατοίκου Ιλίου Αττικής, οδός …………. αρ. ., ΑΦΜ ………….., η οποία παραστάθηκε με την πληρεξούσια δικηγόρο της Αγγελική Κουκούλη. Του καθ’ ου η ανακοπή: Ελληνικού Δημοσίου, όπως νόμιμα εκπροσωπείται από τον Υπουργό Οικονομικών που εδρεύει στην Αθήνα και από τον Προϊστάμενο της ΔΟΥ Β` ΙΙεριστερίου Αττικής που εδρεύει στούς Περιστέρι Αττικής, οδός Χρ. Λαδά αρ. 48, το οποίο εκπροσωπήθηκε από την πληρεξούσια δικηγόρο του ……….. Η ανακόπτουσα ζητεί να γίνει δεκτή η από 16-5-2016 ανακοπή της η οποία κατατέθηκε στη Γραμματεία τον Δικαστηρίου τούτου με αριθμό κατάθεσης 14/2016, προσδιορίστηκε για να συζητηθεί κατά την αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας δικάσιμο και γράφτηκε στο οικείο πινάκιο. Ακολούθησε συζήτηση όπως σημειώνεται στα πρακτικά.

ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ

ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ

Σύμφωνα με την § 1 του άρθρου 94 του Συντάγματος, η εκδίκαση των διοικητικών διαφορών ουσίας ανήκει στα υφιστάμενα τακτικά διοικητικά δικαστήρια. Από τις διαφορές αυτές όσες δεν έχουν ακόμη υπαχθεί στα δικαστήρια αυτάπρέπει να υπαχθούν υποχρεωτικά στη δικαιοδοσία τους  μέσα σε πέντε έτη από την ισχύ τον Συντάγματος, η προθεσμία δε αυτή μπορει να παρατείνεται με νόμο. Περαιτέρω, σϋμφωνα με την § 3 του ίδιου άρθρου, στα πολιτικά δικαστήρια υπάγονται όλες οι ιδιωτικές διαφορές, καθώς και οι υποθέσεις εκούσιας δικαιοδοσίας που τους ανατίθενται με νόμο. Κατ εφαρμογή της ανωτέρω διάταξης του άρθρον 94 § 1 τον Συντάγματος, υπήχθησαν στη δικαιοδοσία των τακτικών διοικητικών δικαστηρίων με το άρθρο 1 § 1 τον Ν. 1406/1983 όλες οι διοικητικές διαφορές ουσίας που δεν ειχαν μέχρι τότε υπαχθεί σ’ αυτήν, μεταξύ δε των διαφορών αυτών, οι οποίες μνημονεύονται ενδεικτικά στην § 2 του εν λόγω άρθρου 1, περιλαμβάνονται (και αναφέρονται ειδικά υπό στοιχετο ια’) και οι αναφυόμενες κατά την εφαρμογή της νομοθεσίας που αφορά την είσπραξη των δημοσίων εσόδων (ΝΔ 356/1954). ‘Ολες όμως οι διαφορές που ανακύπτουν κατά την είσπραξη των δημοσίων εσόδων δεν αποτελούν διοικητικές διαφορές ουσίας, διότι είναι δυνατόν να προέρχονται από έννομη σχέση ιδιωτικού δικαίου μεταξύ τον Δημοσίου ή των λοιπών προσώπων στα οποία εφαρμόζεται ο ΚΕΔΕ, και του οφειλέτη τους. Κριτήριο, προκειμένου μια τέτοια διαφορά να θεωρηθεί ως διοικητική ή ιδιωτική , αποτελεί η φύση της απαίτησης που αποδεικνύεται από τον τίτλο ταν άρθρου 2 § 2 τον ΚΕΔΕ, ο οποίος αποτελεί το θεμέλιο της διοικητικής εκτέλεσης . Αν η απαίτηση αυτή είναι ιδιωτικού δικαίου, τότε και η διαφορά που ανακύπτει κατά την επιδίωξη της αναγκαστικής είσπραξής της είναι ιδιωτική και η φύση της δεν μεταβάλλεται από την παρεμβολή της διοικητικής βεβαιωτικής διαδικασίας από όργανα της διοίκησης και την είσπραξή της από το δημόσιο ταμείο (βλ. ΑΕΔ 14/2003 ΕΔΚΑ 2004, 664, ΑΕΔ 8/ 1989 ΕλλΔνη 30, 1148, ΑΠ 210/1996 ΔΕΕ 1996, 999, ΣΤΕ 3527/2000 ΔΙΚΗ 2001, 1203, ΕφΑθ 3138/2004 ΝΟΜΟΣ) . ‘Ετσι, στην περίπτωση που επισπεύδεται αναγκαστική εκτέλεση προς ικανοποίηση απαίτησης τον Δημοσίού, όταν αυτή (απαίτηση) προέρχεται από έννομη σχέση ιδιωτικού δικαίού μεταξύ αυτού και τον οφειλέτη τον, τότε ο τίτλος του άρθρον 2 § 2 τον ΚΕΔΕ, που αποτελεί το θεμέλιο της διοικητικής εκτέλεσης, αποδεικνύει ιδιωτική απαίτηση τον Δημοσίου και η διαφορά που δημιουργείται φέρει τα χαρακτηριστικά στοιχεία της ιδιωτικής διαφοράς, για την εκδίκαση της οποίας έχούν δικαιοδοσία και μετά την ισχύ του ν. 1406/ 1983 τα πολιτικά δικαστήρια (14376/2013 ΜΠΘεσσαλ. δημ. ΝΟΜΟΣ).

          Εξάλλου, από τις διατάξεις των άρθρων 455, 460, 461, κατ 477 ΑΚ σε συνδυασμό με τις διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 2 και 2 του ΝΔ 356/1974 (ΚΕΔΕ) και 4 παρ. 7 του ν. 2238/94 “Κύρωση τον Κώδικα φορολογίας Εισοδήματος”, προκύπτει ότι ο υπόχρεος έναντι του Δημοσίου προς καταβολή φόρου για εισόδημα που αποκτά από την εκμίσθωση ακινήτού, όπως είναι και ο εκμισθωτής αυτού, σύμφωνα με το άρθρο 20 τον άνω ν. 2238/94, μπορεί να εκχωρήσει προς το Δημόσιο τα μη εισπραχθέντα από αυτόν μισθώματα, στην καταβολή των οποίων υποχρεούται ο μισθωτής καθώς και ο εις ολόκληρο με αυτόν ενεχόμενος τρίτος, ο οποίος με σύμβαση με τον δανειστή εκμισθωτή αποδέχθηκε σωρευτικά την καταβολή αυτών, με σχετική δήλωσή του που υποβάλλεται στον αρμόδιο για τη φορολογία τον προϊστάμενο της Δ.Ο.Υ., παραδίδοντας συγχρόνως σ’ αυτόν τα αποδεικτικά της εκχωρούμενης απαίτησης έγγραφα. Από της δηλώσεως αυτής του εκχωρητή, με τη βεβαίωση αυτού ότι δεν κατέχει άλλα αποδεικτικά της εκχωρούμενης απαίτησης έγγραφα, το Δημόσιο ως εκδοχέας της εκχωρούμενης απαίτησης υποκαθίσταται ως προς την εκχωρούμενη απαίτηση στα δικαιώματα τον εκχωρητή, ως ειδικός διάδοχος αυτού, μη απαιτουμένης, κατά την ειδικώς ρνθμίζουσα την εκχώρηση αυτή διάταξη του άνω άρθρου 4 παρ. 7 τον ν. 2238/94, αναγγελίας της εκχωρήσεως προς τον εκχωρούμενο οφειλέτη, η δε εκχωρούμενη απαίτηση αποτελεί δημόσιο έσοδο που εισπράττεται από τον εκχωρούμενο οφειλέτη σύμφωνα με τις διατάξεις τον Κ. Ε.Δ. Ε.. Στον εκχωρούμενο οφειλέτη, εναντίον τον οποίου επισπεύδεται διοικητική εκτέλεση προς είσπραξη της άνω ιδιωτικής φύσεως εκχωρηθείσας απαίτησης, παρέχεται το δικαίωμα να ασκήσει ανακοπή κατά τα άρθρα 73 επ. του Κ.Ε.Δ.Ε., με την οποία (ανακοπή) επιτρέπεται η προβολή κάθε αντίρρησης, ουσιαστικού ή δικονομικού δικαίου, κατά του νομίμου τίτλου και της απαίτησης, στην απόδειξη της οποίας υποχρεούται το καθ ου η ανακοπή Δημόσιο (ΑΠ 1245/2010 ΝΟΜΟΣ, ΕφΑΘ 1288/2008 ΝΟΜΟΣ). Περαιτέρω, κατά τα άρθρο 73 παρ. 1 τον ν.δ. 356/1974 περί «ΚΕΔΕ», η προ της ενάρξεως της εκτέλεσης ανακοπή τον οφειλέτη ασκείται: α) κατά της εκδοθείσας ατομικής ειδοποίησης, β) κατά τον εντάλματος προσωπικής κράτησης, που εκδόθηκε και δεν εκτελέστηκε και γ) κατά τον νόμιμου τίτλου, εκδικάζεται δε από το αρμόδιο καθ ύλην δικαστήριο, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 583 έως 585 ,του Κ.ΙΙολ.Δ.. Με την ανακοπή του άρθρου 73 τον ΚΕΔΕ επιτρέπεται η προβολή κάθε αντίρρησης, ουσιαστικού ή δικονομικού δικαίου, καθώς και η αμφισβήτηση του κατ ουσίαν βάσιμου της απαίτησης τον Δημοσίου, εφόσον ο πρσσδιορισμός αυτής δεν έχει ανατεθεί σε δικαστήρια ή σε διοικητικές επιτροπές, που αποφαίνονται με δύναμη δεδικασμένού. Το κατά τα άρθρα 73 και 75 του ΚΕΔΕ αρμόδιο δικαστήριο, ελέγχει τη νομιμότητα του τίτλου καθώς και αν από τα έγγραφα που συγκροτούν αυτόν αποδεικνύεται ή πιθανολογείται η (βέβαιη και εκκαθαρισμένη) απαίτηση, ήτοι ο προσδιορισμός της κατά ποσό, της οποίας επιδιώκεται η ικανοποίηση με τη διοικητική εκτέλεση. Οι από το άρθρο 73 του ΚΕΔΕ λόγοι ανακοπής είναι απεριόριστοι υπό την έννοια ότι οποιοδήποτε ελάττωμα της απαίτησης (δημόσιού εσόδού) της βεβαιωτικής διαδικασίας και γενικά τον φερόμενού ως νόμιμου τίτλου, της ατομικής ειδοποίησης, του εντάλματος προσωπικής κράτησης κ.λπ., δύναται να αποτελέσει λόγο της ανακοπής τον άρθρου 73 του ΚΕΔΕ. Ειδικότερα, οι λόγοι της εν λόγω ανακοπής δύνανται να αναφέρονται στη νομιμότητα τον τίτλου και ειδικότερα στα νομικά ελαττώματα των «νόμιμων τίτλων», όπως αυτά προσδιορίζονται από το άρθρο 2 §§ 2 και 3 τον ΚΕΔΕ και εξειδικεύονται για ολόκληρη τη διαδικασία της βεβαίωσης τον σχετικού δημόσιου εσόδού, η ικανοποίηση του οποίου απειλείται με τη διοικητική εκτέλεση. Νομικά ελαττώματα της βεβαιωτικής διαδικασίας, τα οποία δύνανται να αποτελέσουν λόγους της κατά το άρθρο 73 του ΚΕΔΕ ανακοπής είναι, μεταξύ άλλων, η έλλειψη αρμοδιότητας και δικαιοδοσίας τον οργάνου που ενεργεί τη βεβαίωση (εν ευρεία έννοια) αλλά και γενικότερα η βεβαίωση εσόδου που έγινε κατά παράβαση των κειμένων νόμων, περίπτωση που συντρέχει και όταν η βεβαίωση γίνεται χωρις να προβλέπεται από σχετική διάταξη νόμού, η χωρις την τήρηση της νόμιμης διαδικασίας βεβαίωσης (ΑΙΙ 1549/1998 ΔΕΕ 199α.534, ΕφΘεσσαλ 475/2013 Νόμος, ΕφΑθ 6823/2008 ΕφΑΔ 2009. 609) . Η ανακοπή, που ασκείται κατά το άρθρο 73 τον ΚΕΔΕ, εκτός των οριζομένων στο άρθρο 75 § 2 αυτού περιπτώσεων, που αφορούν διενέργεια πλειστηριασμού και για τις οποίες τάσσεται ειδική και αποκλειστική προθεσμία, 10 ήμερη ή τρίμηνη, κατά τις στο άρθρο αυτό (75 § 2 ταν ΚΕΔΕ) διακρίσεις, είναι απρόθεσμη, καθώς δεν τάσσεται από το νόμο προθεσμία για την άσκηση της, ενόσω διαρκεί η εκτέλεση. Το άρθρο 934 ΚΙΙολΔ, το οποίο αναφέρεται στην προσβολή των πράξεων της κοινής εκτελέσεως, δεν βρίσκει έδαφος εφαρμογής στη διοικητική εκτέλεση, λόγω της ειδικής ρυθμίσεως του ΚΕΔΕ (ΕφΘεσσαλ 475/2013 Νόμος, ΕφΑΘ 6823/2008 ΕφΑΔ 2009. 609, Β. Παπαχρήστου, Η διοικητική Εκτέλεση, 1992, παρ. 287, 294, σ. 416, 427). Ακολούθως, η κατά της αρξαμένης εκτελέσεως ανακοπή τον οφειλέτου ασκείται ενώπιον πάντοτε τον Μονομελούς Πρωτοδικείου τον τόπου της εκτελέσεως και διά τους κάτωθι περιοριστικούς αναφερομένονς λόγους: α) Εάν η εκτέλεσις εχώρησε βάσει ακύρου τίτλου προς είσπραξιν, β)Εάν τα χρέος απεσβέσθη διά καταβολής ή διά συμψηφισμού κατά τας διατάξεις τον άρθρον 83 του παρόντος Ν. Διατάγματος ή συνεπεία διαγραφής, αποδεικνυομένων εγγράφως, γ) Εάν επιγενομένως απεσβέσθη άλλως το χρέος του οφειλέτου, της αποσβέσεως αποδεικνυομένης εγγράφως, δ) Εάν το χρέος παρεγράφη, ε) Εάν ο διωκόμενος ως διάδοχος του υπόχρεου δεν είναι ο νόμω υπόχρεως. στ) Εάν α διωκόμενος δεν υπόκειται εις rιροσωπικήν κράτησιν και ζ) Εάν κατά την εκτέλεσιν εχώρησαν παραλείψεις ή ακυ ρότητες, τηρουμένων των εν άρθρω 75 τον παρόντος Ν. Διατάγματος οριζομένων. Αμφισβήτησις άλλη περί της υπάρξεως της οφειλής προς το Δημόσιον είναι απαράδεκτος εν τη διαδικασία ταύτη . Από την ως άνω διάταξη προκύπτει, ότι η ανακοπή προς ακύρωση ατομικής ειδοποιήσεως (ή οποιουδήποτε άλλον νόμιμού τίτλου, κατ άρθρο 73 παρ. 1 γ ταν ΚΕΔΕ) που έστειλε αρμόδια υπηρεσία του Δημοσίου στον ανακόπτοντα να πληρώσει ορισμένο χρηματικό ποσό, λόγω μη εκπληρώσεως εκ μέρους του των εκ συγκεκριμένης συμβάσεως υποχρεώσεων του, μπορεί να στηριχθεί στον ουσιαστικό λόγο της αμφισβήτησης της αξίωσης του Δημοσίου, ή της υπηρεσίας για λογαριασμό της οποίας βεβαιώθηκε το σχετικό χρέος. Και τούτο γιατί ο ανακόπτων επέχει καταρχήν, θέση εναγομένου και ο καθ ου θέση ενάγοντος, έτσι ώστε ο τελευταίος βαρύνεται με την επίκληση γεγονότων, το βάρος απόδειξης των οποίων θα έφερε αν ασκούσε το δικαίωμα του με αγωγή (ΑΠ 904/2005 ΝΟΜΟΣ). Εξάλλου, από τις διατάξεις των άρθρων 1 παρ. 1 και 2 παρ. 1 και 2 ταν ν.δ. 356/1974 «Περί Κωδικός Εισπράξεως Δημοσίων Εσόδων (Κ. Ε.Δ. Ε.)», προκύπτει ότι νόμιμος τίτλος, με βάση τον οποίο μπορεί να γίνει είσπραξη των εσόδων τον Δημοσίου ή των Ν.Π.Δ.Δ. ως προς τα οποία προβλέπεται η εφαρμογή του, ειναι: α) η κατά τους κείμενους νόμους βεβαίωση και ο από τις αρμόδιες διοικητικές ή άλλες αρμόδιες κατά το νόμο αρχές προσδιορισμός τον εισπρακτέου ποσού, τον είδους του εσόδου κατ της αιτίας της οφειλής του, β) η από δημόσια ή ιδιωτικά έγγραφα αποδεικνυόμενη οφειλή και γ) η από δημόσια ή ιδιωτικά έγγραφα πιθανολογούμενη, κατά την έννοια του άρθρου 347 Κ.Πολ.Δ, ως προς την ύπαρξη και το  ποσό αυτής οφειλή. Αν δεν υπάρχει ο από το άρθρο 2 Κ.Ε.Δ.Ε. προβλεπόμενος νόμιμος τίτλος ή αυτός είναι άκυρος, τότε δεν επιτρέπεται και είναι άκυρη η διοικητική εκτέλεση. Εκτελεστή δε διοικητική Πράξη στο στάδιο της είσπραξης τον εσόδου πριν από την έναρξη της εκτέλεσης είναι η πράξη της ταμειακής βεβαίωσης τον χρέους ως εσόδου του Δημοσίου (« βεβαίωση στενής έννοιας»), η οποία είναι προσβλητή ενώπιον των τακτικών διοικητικών Δικαστηρίων, όχι δε η δήλωση εκχώρησης μη εισπραχθέντων μισθωμάτων, που συνοδεύεται από τα σχετικά αποδεικτικά των οφειλομένων μισθωμάτων έγγραφα, με την οποία μεταβιβάζεται από τον εκχωρητή (εκμισθωτή) στο Δημόσιο (εκδοχέα) η εκχωρούμενη απαίτηση (των οφειλομένων μισθωμάτων), η οποία πλέον αποτελεί δημόσιο έσοδο που εισπράττεται από τον εκχωρούμενο οφειλέτη σύμφωνα με τις διατάξεις του Κ.Ε.Δ.Ε., καθόσον η δήλωση αυτή αποτελεί μεταβιβαστική της εκχωρούμενης απαιτήσεως Πράξη του εκχωρητή προς τον εκδοχέα, η οποία στερείται εκτελεστού χαρακτήρα και δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη (βλ. σχετ. ΔΕφΑθ 2424/1998 Δ.Δικ. 1989, 915, ΔΕφΑΘ 3834/1987 Δ.Δικ. 1989, 183, ΜΠΘεσσαλ. 14376/2013 δημ. ΝΟΜΟΣ).

Με την κρινόμενη ανακοπή η ανακόπτουσα εκθέτει ότι από την Β’ Δ.Ο.Υ. Περιστερίου βεβαιώθηκε με την αναφερόμενη από 4-12-2014 και με αριθμό …… βεβαίωση σε βάρος της χρηματική οφειλή, ύψους 2.750 ευρώ, που προέρχεται από δεδουλευμένα μισθώματα (επαγγελματικής στέγης) που αντιστοιχούν στην περίοδο από 1-4-2013 έως 31-8-2013 και που φέρεται ότι δεν κατέβαλε η ανακόπτουσα – μισθώτρια και η φερόμενη ως εκμισθώτρια φυσικό πρόσωπο με την αναφερόμενη με αρ. …../13-10-2014 δήλωση εκχώρησης μη εισπραχθέντων μισθωμάτων (ακινήτου) τα εκχώρησε στο καθ ου η ανακοπή Ελληνικό Δημόσιο και συγκεκριμένα στην Δ.Ο.Υ. Β’ Περιστερίού, η οποία της κοινοποίησε την από 7-1-2015 και με αριθμό ….. σχετική ατομική ειδοποίηση. Ενόψει αυτών, ζητά την ακύρωση των ανωτέρω ταμειακής βεβαιώσεως και ατομικής ειδοποίησης, για τους αναφερόμενους ειδικότερα λόγους, επικαλούμενη ότι εσφαλμένα εκχωρήθηκαν στην ανωτέρω ΔΟΥ τα ως άνω μισθώματα, αφού αυτά έχουν εξοφληθεί, η δε εκμισθώτρια μάλιστα, προ της εκχωρήσεως είχε παραιτηθεί από την αξίωσή της στα μισθώματα έναντι της αν ανακόπτουσας με την αναφερόμενη δήλωσή της, που φέρει τον χαρακτήρα άφεσης χρέους, με την οποια επέρχεται απόσβεση της ενοχής. Η ανακοπή, που αφορά δίκη σχετική με την είσπραξη δημοσίων εσόδων (ΝΔ 356/ 1974-ΚΕΔΕ), αρμοδίως καθ ύλη και κατά τόπο φέρεται για να δικαστεί από το Δικαστήριο αυτό, πριν την έναρξη της εκτελεστικής διαδικασίας, με την προκειμένη διαδικασία των περιουσιακών διαφορών (βλ. σχετ. ΕφΑθ 1288/2008 ο.π., αρθρ. 73 παρ. 1α ΚΕΔΕ, 583 επ., 614 ΚΠολΔ), δεδομένού ότι υφίσταται δικαιοδοσία των Πολιτικών δικαστηρίων για την εκδίκαση της ένδικης υπόθεσης, καθόσον η ανακύψασα με αυτήν διαφορά είναι ιδιωτικού δικαίου και όχι διοικητική διαφορά ουσίας σχετική με την εφαρμογή της νομοθεσίας Περί εισπράξεως δημοσίων εσόδων, ώστε να υπάγεται βάσει του άρθρου 1 Παρ. 1 τον ν. 1406/83 στην δικαιοδοσία των διοικητικών δικαστηρίων, σύμφωνα και με όσα αναφέρονται στην ανωτέρω νομική σκέψη της παρούσας. Ειδικότερα, πρόκειται για διαφορά ιδιωτικού δικαίου ενόψει του ότι ιδιωτική είναι η φύση της επικαλούμενης οφειλής της ανακόπτουσας έναντι της φερόμενης ως αρχικής δανείστριάς της (εκχωρήτριας), η οποία δεν αναιρείται από το γεγονός ότι η απαίτηση τον Δημοσίού έναντι της τελευταίας, προς ικανοποίηση της οποίας έγινε η εκχώρηση και πρόκειται να επιχειρηθεί διοικητική εκτέλεση κατά της οφειλέτριας (ανακόπτουσας), είναι φύσεως δημοσίου δικαίου ως αφορώσα φορολογική υποχρέωση της εκχωρήτριας (βλ. κατ ΑΕΔ 18/1993 ΕλλΔνη 35.310, ΟλΑΠ 489/1982 ΕλλΔνη 33.1099, ΑΠ 410/1992 ΕλλΔνη 34. 1076, ΕφΑΠ 1288/2008 ο.π., ΜΠΘεσσαλ. 14376/20 13 δημ. ΝΟΜΟΣ, Πρβλ. δε και την ίδια λύση στην ανάλογη περίπτωση της ανακοπής επί επιχειρούμενης διοικητικής εκτελέσεως με κατάσχεση στα χέρια τρίτου ιδιωτικής απαιτήσεως του φορολογικού οφειλέτη τον Δημοσίου : ΑΕΔ 119/99 ΕλλΔνη 32.1480, ΑΠ 10/1995 ΕλλΔνη 37.105 κατ ΕφΑθ 151/2007 αδημ.), ασκήθηκε δε εμπροθέσμως, καθόσον πριν την έναρξη της εκτελεστικής διαδικασίας δεν τίθεται από το νόμο καμία σχετική προθεσμία (αρθρ. 75 τον ΚΕΔΕ) και παραδεκτώς (άρθρο 85 του ΚΕΔΕ), δεδομένου ότι έχει τηρηθεί η νόμιμη προδικασία με την επίδοση αντιγράφού τον δικογράφου αυτής στους Προϊσταμένους των Δ. Ο .Υ. Β’ Περιστερίου και Αγίων Αναργύρων Αττικής (βλ. την υπ αριθμ. …../  10-6-2016 έκθεση επιδόσεως τον Δικαστικού Επιμελητή του Πρωτοδικείου Αθηνών …………) και στον Υπουργό Οικονομικών (βλ. την υπ αριθμ. …../6-6-2016  έκθεση επιδόσεως τον αυτού ως άνω Δικαστικού Επιμελητή). Επομένως, πρέπει η ανακοπή να γίνει τυπικά δεκτή, αφού κρίθηκε παραδεκτή και νόμιμη, και να ερευνηθεί περαιτέρω η νομική και ουσιαστική βασιμότητα των λόγων της. ‘Οπως προκύπτει από τις διατάξεις των αρθρ. 156 και 454 ΑΚ, η δήλωση παραίτησης από δικαίωμα, φέρουσα τον χαρακτήρα άφεσης χρέους, με την οποία επέρχεται απόσβεση της ενοχής, είναι επιτρεπτή όταν αφορά απαλλοτριωτό δικαίωμα και δεν απαγορεύεται από καμία διάταξη νόμου, ούτε αντιβαίνει σε τέτοια διάταξη (ΑΠ 1193/2012 ΝΟΜΟΣ). Εξάλλου, το άρθρο 454 τον ΑΚ ορίζει ότι όταν ο δανειστής συμφωνήσει με τον οφειλέτη την άφεση τον χρέους, ή με σύμβαση μαζί τον αναγνωρίσει ότι δεν υπάρχει το χρέος, επέρχεται απόσβεση της ενοχής. Από το άρθρο αυτό προκύπτει ότι η άφεση χρέους είναι η σύμβαση μεταξύ του δανειστή και του οφειλέτη, με την οποία ο πρώτος παραιτείται από την ενοχική αξίωσή του απέναντι στον άλλο, ο οποίος αποδέχεται αυτή ρητώς ή σιωπηρώς. Αυτή είναι σύμβαση αναιτιώδης ή αφηρημένη, δηλαδή δεν εξαρτάται από την ύπαρξη και το κύρος ορισμένης αιτίας και συνεπάγεται την απόσβεση της ενοχής από μόνη την ύπαρξη της. Οι προϋποθέσεις για τη λειτουργία της συμβάσεως αφέσεως χρέούς ειναι: 1) η ύπαρξη χρέους και συνεπώς η άφεση χρέους δε χωρεί για μη υφιστάμενο κατά το χρόνο μη συνάψεως της συμβάσεως αυτής χρέος ή για μελλοντικό, 2) η δήλωση του δανειστή, για την οποία απαιτείται δικαιοπρακτική ικανότητα, ότι θεωρεί το χρέος εξοφλημένο και 3) η δήλωση του οφειλέτη για την αποδοχή της αφέσεως χρέους. Με την άφεση χρέους επέρχεται άμεση απόσβεση τον χρέους και ο δανειστής έκτοτε αποκρούεται με ουσιαστική ένσταση καταλυτική της ασκήσεως του δικαιώματος (βλ: ad hoc ΜΠΘεσσαλ. 14376/2013 δημ. ΝΟΜΟΣ, Βασίλης Βαθρακοκοίλης, Ερμηνεία, Νομολογία Αστικού Κώδικα, τόμος Β’ Γενικό 102 Ενοχικό, υπ άρθρο 454, σελ. 588-591) . Από την εκτίμηση της ένορκης κατάθεσης του μάρτυρα της ανακόπτουσας που δόθηκε στο ακροατήριο αυτού του Δικαστηρίου και περιέχεται στα σχετικά με την παρούσα πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης, καθώς και όλων των εγγράφων που νόμιμα επικαλούνται και προσκομίζονν οι διάδικοι (ανακόπτουσα και καθ ου η ανακοπή), αποδεικνύονται τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Δυνάμει τον από 21-11-2003 ιδιωτικού συμφωνητικοϋ μίσθωσης η · εκμισθώτρια ………………. εκμίσθωσε στην ανακόπτουσα ένα ισόγειο κατάστημα, επιφανείας 150 τμ, κείμενο στην Παλατιανή Αττικής, επί της οδού ………. αρ. ……, προκειμένου να το Χρησιμοποιεί για την άσκηση της επιχείρησής της (λιανικό και χονδρικό εμπόριο, είδη οικιακής χρήσεως και άλλων αντικειμένων). Το μηνιαίο μίσθωμα συνομολογήθηκε στο ποσό των 675 ευρώ, ττροκαταβαλλόμενο μέσα σε προθεσμία τριών εργασίμων ημερών από την έναρξη κάθε μισθωτικού μήνα. Η διάρκεια της μίσθωσης ορίσθηκε εξαετής, αρχόμενη από 15-12-2003 και λήγονσα την 14-12-2009. Η ανακόπτουσα κατέβαλε επιπλέον στην εκμισθώτρια, κατά τον χρόνο κατάρτισης τον μισθωτηρίου, το Ποσό των 1.350 εύρώ ως εγγύηση, που συμφωνήθηκε να ειπιστραφεί σ αυτήν (μισθώτρια) μετά την αποχώρησή της από το μίσθιο κατά τη λήξη της μίσθωσης. Με τη λήξη τον συμβατικού χρόνου διάρκειάς της, η επίδικη μίσθωση παρατάθηκε αναγκαστικά (άρθρο 5 παρ. 1 πδ 34/1995), ενώ το μηνιαίο μίσθωμα, κατόπιν προφορικής συμφωνίας μεταξύ εκμισθώτριας και μισθώτριας μειώθηκε στο Ποσό των 550 εύρώ. Περαιτέρω, αποδείχθηκε ότι η ως άνω εκμισθώτρια, με τη με αριθμό Πρωτ. …../13-10-2014 δήλωση προς τον Προϊστάμενο της Δ.Ο.Υ. Αγ. Αναργύρων, εκχώρησε προς το Ελληνικό Δημόσιο την απαίτησή της για τα μισθώματα που αντιστοιχούν στην περίοδο από 1-4-2013 έως 31-8-2013, μηνιαίού ποσού 550 εύρώ και συνολικού ποσού 2.750 (550 εύρώ χ 5 μήνες) εύρώ. Κατόπιν τούτων βεβαιώθηκε η ανωτέρω οφειλή με την από 4-12-2014 και με αριθμό …. βεβαίωση της Δ.Ο.Υ. Β’ Περιστερίου και εκδόθηκε σε βάρος της ανακόπτουσας η με αριθμό …../7-1-2015 ατομική ειδοποίηση χρεών από τη Δ.Ο.Υ. Β’ Περιστερίου, που την πληροφορούσε για την ως άνω βεβαιωμένη οφειλή της. Ακολούθως, απ’ όλη την διαδικασία αποδείχθηκε ότι η επίδικη απαίτηση της άνω εκμισθώτριας για τα μισθώματα των μηνών Απριλίου και Μαΐου 2013, που εκχωρήθηκε κατά τα ως άνω στο καθ ου                                  Δημόσιο, αποσβέσθηκε με καταβολή. Ειδικότερα αποδείχθηκε ότι η ανακόπτουσα κατέθεσε σε λογαριασμό της εν λόγω εκμισθώτριας στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, την 26-3-2013, το ποσό των 550 εύρώ προς εξόφληση του μισθώματος μηνός Απριλίου 2013 και την 10-5-2013, το ποσό των 550 εύρώ, προς εξόφληση τον μισθώματος του μηνός Μαΐου 2013 και συνολικά το ποσό των 1 .100 ευρώ (βλ. τις υπ αριθμ. 118/26-3-2013 και 90/10-5-2013 αποδείξεις είσπραξης της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος) . Ακολούθως, αποδείχθηκε ότι λόγω της άρνησης της άνω εκμισθώτριας να συμφωνήσει σε περαιτέρω μείωση του μισθώματος, η ανακόπτουσα εγκατέλειψε το μίσθιο και μίσθωσε, την 8-7-2013, άλλο ακίνητο στο Περιστέρι Αττικής, επί της οδού Τελαμώνος αρ. 20, έναντι μικρότερου μισθώματος (250 ευρώ), όπου μετέφερε την έδρα της επιχείρησής της. Η κατά τα ως άνω εγκατάλειψη, όμως, τον μισθίου από την ανακόπτουσα δεν επέφερε τη λύση της επίδικης μίσθωσης, αποτέλεσε απλώς παύση της χρήσης του από την τελευταία. Τα όσα η ίδια ισχυρίζεται ότι δηλαδή λύθηκε η επίδικη μίσθωση στις αρχές Ιουλίου 2013 με προφορική συμφωνία μεταξύ της πρώτης εναγομένης – εκμισθώτριας και της ενάγουσας – μισθώτριας δεν προέκυψε από κανένα αποδεικτικό στοιχείο, καθόσον από κανένα έγγραφο δεν αποδείχθηκε τέτοιου είδούς συμφωνία. Επιπλέον, από κανένα αποδεικτικό στοιχείο δεν αποδείχθηκε ότι η άνω εκμισθώτρια παρέλαβε τα κλειδιά ταυ μισθίου στις αρχές Αυγούστου 2013 ανεπιφύλακτα και με βούληση λύσης της επίδικης μίσθωσης (βλ. Χαράλαμπο Παπαδάκη, Αγωγές Απόδοσης Μισθίου, 2007, παρ. 2863 κ.ε). Η μίσθωση λύθηκε στα τέλη Αυγούστου 2013, όπως δέχθηκε το παρόν Δικαστήριο και με την υπ αρ. 51/2016 οριστική απόφασή τον δικάζοντας επί αναγνωριστικής αγωγής της ώδε ανακόπτουσας κατά της παραπάνω εκμισθώτριας και τον ώδε καθ ου, με την οποία αναγνωρίσθηκε επίσης ότι η τότε ενάγουσα και νυν ανακόπτουσα δεν οφείλει συνακόλουθα στο τότε εναγόμενο και νυν καθ ου η ανακοπή Δημόσιο τα μισθώματα της μισθωτικής περιόδου από 1-4-2013 έως 31-5-2013 (βλ. προσκομιζόμενη υπ αρ. 51/2016 οριστική απόφαση αυτού τον Δικαστηρίου). Μετά δε τη λύση της επίδικης μίσθωσης η απαίτηση της ανακόπτουσας για επιστροφή του ποσού της εγγύησης, συνολικού ύψους 1.350 ευρώ, κατέστη ληξιπρόθεσμη και απαιτητή και επομένως η ανακόπτουσα νομίμως την προτείνει σε συμψηφισμό με την ανταπαίτηση της εκμισθώτριας για τα επόμενα έως τη λήξη της μισθώσεως οφειλόμενα μισθώματα. Εξάλλου η προαναφερόμενη εκμισθώτρια αναγνώρισε την έλλειψη της επίδικης οφειλής της ανακόπτουσας κατά την παραπάνω δίκη επί αναγνωριστικής αγωγής της τελευταίας, με δήλωσή της καταχωρηθείσα στα Πρακτικά αυτής, κατά την οποία δήλωσε σε σχετική ερώτηση: « δεν έχω να πω τίποτα. Είχα κάτι προβλήματα τα δύο χρόνια, οπότε είπα πως είμαι σε όλα εντάξει», εννοώντας ότι δεν υφίσταται η επίδικη οφειλή (βλ. Πρακτικά υπ αρ. 51/2016 οριστικής απόφασης τον Ειρηνοδικείου Ιλίου). Συνεπώς, ο ισχυρισμός της ανακόπτουσας περί αποσβέσεως της επίδικης απαιτήσεως, που είναι νομικά βάσιμος, στηριζόμενος στις διατάξεις που αναφέρονται στην ανωτέρω νομική σκέψη, αποδεικνύεται και ως ουσιαστικά βάσιμος, καθόσον από το περιεχόμενο της ως άνω μετ’ επικλήσεως από την ανακόπτουσα προσαγόμενης δήλωσης επί της προηγούμενης ως άνω δίκης και των από 1-9-2016 και 8-9-2016 προσκομιζόμενων μετ’ επικλήσεως από την ανακόπτουσα τριών ηλεκτρονικών μηνυμάτων (mail) που αντηλλάγησαν μεταξύ των πληρεξουσίων δικηγόρων της ανακόπτουσας και της ως άνω εκμισθώτριας περί συντάξεως έγγραφης δηλώσεως και ενόρκου βεβαιώσεως της εκμισθώτριας και της ανακόπτουσας μισθώτριας για την επιβεβαίωση της εκ παραδρομής εκχώρησης της μη υφιστάμενης επίδικης απαίτησης και την εκατέρωθεν παραίτηση εκ πάσης αξιώσεως εκ της επίδικης μίσθωσης, η οποία τελικώς δεν ολοκληρώθηκε λόγω απουσίας της ανακόπτουσας, εκτιμωμενα, ένεκα της ανακύψασας αμφιβολίας, σε συνδυασμό και προς τους υπό των άρθρων 173 και 200 ΑΚ θεσπιζόμενους γενικούς κανόνες, κατά τούς οποίους, κατά ερμηνεία τον περιεχομένου της δηλώσεως και της εν γένει δικαιοπρακτικής βουλήσεως των συμβαλλομένων, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη η καλή πίστη και τα συναλλακτικά ήθη, σαφώς προκύπτει το συμπέρασμα ότι η εκμισθώτρια, δια δηλώσεώς της, παραιτήθηκε ρητά από κάθε απαίτησή της κατά της ανακόπτουσας μισθώτριας από κάθε αιτία, περιλαμβανούσης και την ένδικη (από τα οφειλόμενα μισθώματα των μηνών Απριλίου – Αυγούστου 2013) . Την παραπάνω δήλωση αποδέχθηκε η ανακόπτουσα με την αποστολή των ανωτέρω ηλεκτρονικών μηνυμάτων, αλλά και με την παραλαβή των περιεχόντων αυτήν (δήλωση) ως άνω εγγράφων και εν συνεχεϊα με την επίκληση και προσαγωγή τους στην  ένδικη δίκη, καταρτισθείσας με τον τρόπο αυτό της από τη διάταξη του άρθρον 454 ΑΚ προβλεπομένης σύμβασης άφεσης χρέους, η οποία επέφερε απόσβεση της οφειλής.

Κατ ακολουθία των ανωτέρω, αφού απορριφθούν ως αβάσιμοι οι αντίθετοι ισχυρισμοί τον καθ ου, πρέπει να γίνει δεκτός ο πρώτος λόγος της κρινόμενης ανακοπής και, παρελκομένης της εξετάσεως των λοιπών αυτής λόγων, να γίνει δεκτή η ανακοπή και να ακυρωθούν οι ανακοπτόμενες ταμειακή βεβαίωση και ατομική ειδοποίηση. Τα δικαστικά έξοδα πρέπει να συμψηφιστούν μεταξύ των διαδίκων, καθόσον η ερμηνεία τον κανόνα που εφαρμόστηκε ήταν ιδιαίτερα δυσχερής, σύμφωνα με το άρθρο 179 ΚΠολΔ, που εφαρμόζεται και επί δικών τον Δημοσίου (ΟλΑΠ 18/1993 ΕλλΔνη 1994, 1245).

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ

ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΣ αντιμωλία των διαδίκων την υπ αριθμ. καταθέσεως 14/20-5-2416 ανακοπή.

ΔΕΧΕΤΑΙ την ανακοπή .

ΑΚΥΡΩΝΕΙ την με αριθμό …./-12-2014 βεβαίωση της Β’ Δ.Ο.Υ. Περιστερίού με την οποία βεβαιώθηκε σε βάρος της ανακόπτουσας Ποσό 2.750 ευρώ και την με αριθμό …/7-1-2015 ατομική ειδοποίηση χρεών της Β’ Δ.Ο.Υ. Περιστερίου.